Maurizio Bianchi / M.B. - Habitats (Kubitsuri Tapes, 2010)

Maurizio Bianchi / M.B. - Habitats (Kubitsuri Tapes, 2010)

Öncesinde, uzun bir yürüyüş yapmıştım; yapayalnız..

Tepemde görünen güneşin yakıcılığını beynimde ve sırtımda hisedebiliyor ama yinede aynı sokaklardan defalarca geçmeyide göze alıyordum. Sebep? Aslında yoktu.. sadece yürüyordum işte. Olabildiğine hızlı ve emin adımlarla. Tıpkı, bir yere yatişircesine.. Tamemen anlamsızca. Sokaktakiler farketti tabii durumu; geçtikçe, geçiyordum aynı sokaklardan. Sonra bir süre,bambaşka sokaklara doğru yürüdüm ki; zaman geçmeliydi ve beni yine farketmeyen birilerinin, o aynı sokaklarda olacağı iç güdüsüyle, devam ettim..

Yorguluktan ölüyordum artık. Bir sandalyeye yığıldım ama dur durak bilmeyen bir yürüme isteği ve hayat denilen şeyin etrafında dönen anlamsızlıkları gördükçe, daha bir hızlı yürüyor ve daha da bir içe kapanıyordum..

Her yerimi sardığım tek renkli kumaşlarla yürümeye devam ettim. Artık karanlıktı ve kumaşları, tüm bedenime sarmıştım.. Oradan oraya gidiyor, daha sonra gerisin geriye dönüyordum.. Dik yokuşlar ve alçalan tavanların arasında gezmeye ve hiç durmadan yürümeye devam ettim.. Ettikçe daha fazla yürümek istiyor ve beynimin zonklamasıyla bu kişisel zevkimi sonlandırmak durumunda kalıyordum. Yine yürümeye devam ettim ve daha sonra yine.. yine ve tekrar yine.

Kafa tasıma saplanan keskinliğin nedeni neydi; hiç bilemiyordum.. Anlamsızlara karşı, anlamsızca yürümeye yine devam ettim.. ve etmeye de devam ettim.

Sonrası, yoktu.

Tamamen.

Tükenmiştim..