Orphax - Sæti (2002)

Orphax - Sæti (2002)

Ölüm..

Ölüm gerçekten acaip bir şey. İnsan ne hissedeceğini, ne düşüneceğini bilemiyor, bir tanıdığı yok olduğun da. Gerekli resimler ve anı yaşadıklarımız kafamız da dönüyor şuursuzca.. Ne diyeceğini bilemiyor insan tam olarak. Ne hissedeceğini, ne hissetmesi gerektiğini, neden bu hale geldiğini ve kaçınılmaz soru olan; neden ölüm diye bir şeyin yanı başımızdan bize bakarak var olduğunu..

Yaşamın değerini umursayamayan bizler, ne zaman sonsuzluğa göçüp gideceğimizi bilmek istediğimiz halde, öğrenme gibi bir lüksümüz olucağın da, koşarak uzaklaşacak olduğumuz yine bizler, bir kaç gün aklımız da kalan ölümlü dostlarımızın ölüm haberi ve sonrasın da herşeyi unutup, çok da memnun olmadığımız hayat gidişatlarımızın ve olanaksızlıklarımızın denizin de yüzmeye tekrar koyulan her zaman ki bizler..

Kısa süre öncesin de teker, teker kaybettiğim akrabalarım, dostlarım, ahbaplarım, yolda görsem de anca kafa selamı verip ilerlediğim tanıdıklarım, komşularım, iş arkadaşlarım, okul arkadaşlarım, çocukluk arkadaşlarım ve örneklerin bir yerde tıkanacağını bilipte burada kesmenin anlamı olduğunu an itibariyle iyice kavrayan şeffaf ruhum.. Anılar da; sadece ve sadece, ölümü tadan o yüzleri tanıdık insanlarla yaşadığımız bütün görsel ve işitsel anlarımızın beyinlerimiz den başka bir yerde asla bir daha var olmayacağını bilmek, hepimiz için acı verici bir şey olsa gerek.. Yılları beraber çürüttüğümüz dedemin üzerine kum atarken herkesin sadece bana bakması, ne düşünceğimi bile bilemeden, anlayamadan, belki de üzülemeden, şok denilen şeyin bünyeye yansımasından oluşan, o an da robotlaşan bedenlerimizin uzuvlarını mecburen çalıştırmak ve sadece kum atmak, hızla tükenen geçmişimizin değerini, ölen insanın değerini klasik bir biçim de o an anlamak ve son bir kez elini tutma isteği.. Üzerinden günler geçmesine rağmen, halen diğer insanlar gibi üzülemediğim bu ölüm haberinin sanırım şokundan, kendim farketmesem de çıkamamam ve gerçekten anlayamamın bana getirdiği salaklıkla yaşamak, donuklaşan kafamın için de yatan hissiyatsız düşlerimin koca bir parçası olmak ve duvarlara bakmak..

Dedeme, sökülen ayakkabılarımı defalarca diken Hasan amcaya, dün gece haberini aldığım, elinde büyüdüğüm, karşı komşum; kendini ampül gibi sarkıtan Şengül ablaya, ve diğerlerine..

İfadesizliğimin kırların da beni zorla koşturtan bu hava boşluğuna..

Orphax - Sæti (2002)

www.orphax.com