Vaykorus: Temmuz 2008

Squarepusher - Hello Everything

Aslen bas gitaristi olan Tom Jenkinson projesi olan Squarepusher'ın zannımca en iyi albümlerinden biri olan Hello Everything, müthiş bir enerjiye sahip. Şizofrenik bir albüm esasında, 2 farklı karakterin aklından çıkmış gibi. Bu durum, bir sonraki parcayı duyunca açıkça hissediliyor zaten. Planetarium'dan sonra Vacuum Green gelince varoluşunu bir daha gözden geçirmek istiyor insan. Welcome to Europe'la artan beyin spazmları, The Modern Bass Guitar ile uzaya fırlıyor. Orient Orange ise albümün karekterine oldukça uygun bir son yapıyor. Takdire şayan bir bütün. Daha önce Squarepusher duymamış olanlar kulak kabartsın derim...

HELLO EVERYTHING

01. Hello Meow (04:31)
02. Theme From Sprite (02:57)
03. Bubble Life (02:53)
04. Planetarium (06:09)
05. Vacuum Garden (06:02)
06. Circlewave 2 (03:53)
07. Cronecker King (00:48)
08. Rotate Electrolyte (07:48)
09. Welcome to Europe (04:32)
10. Plotinus (07:36)
11. The Modern Bass Guitar (05:38)
12. Orient Orange (10:54)

6 com

Smiths is Dead

İlk gönderim için ne seçeceğimi karar vermem çok da zor olmadı. Diğer yazarlardan, özellikle Bob Dylan’ a yüreği kayan ve MSP’ nin bir albümünü gönderen arkadaşlardan cesaret aldığımı da itiraf etmeliyim. “Smiths is Dead” bir “tribute” albümü. –Tribute’ un türkçesi saygı sunma olmalı. – The Smiths’ in “Queen is Dead” albümünün 10. yıl dönümünde, 1996’ da çıkmıştı. Elbette her zaman en iyisi orjinalidir ancak yine de bunda dikkat çekici yorumlar var. Benim kişisel favorim Billy Bragg: “Never Had No One Ever” ı ağlarcasına, iç parçalarcasına yorumlamıştır ki parçaya güç kattığı aşikardır. High Llamas ve Supergrass kendi tarzlarına yakışan isabetli parçaları seçmişler. Placebo’ nun henüz yeni tanınırken yaptığı, “Slakerbitch” ya da “Brick Shithouse” tarzı sert bir tınıyla yorumladığı “Bigmouth Strikes Again” beni ve o dönemde arkadaş çevremi derinden etkilemişti ki; cuma akşamları, ortama akma öncesi siyah torbalı adamların getirdikleri biralar yuvarlanırken, yüksek sesle, bodrum kattaki evde dinlenen parça listesine ilave oluvermişti birden. Ardından gidilen mekanda canlı olarak bu parçayı aynı Placebo gibi çalan Neverland cümlemizi çoşturururdu. Ve biz hep bir ağızdan avazımız çıktığı kadar “İnsanlık içindeki yerimi almaya hiç de hakkım yok” diye içimizi boşaltarak, mutlu mesut evimize dönerdik.

Bu “saygı sunma” albümünde dikkat çekici bir diğer yorum da Divine Comedy’ ye aittir. The Smiths’ i çok ya da az da olsa tanıyıp seven pek çoğunun favorisidir “There is a Light That Never Goes Out”. “Senin yanında ölmek: O zevk ve ayrıcalık bana ait” derken arka fonda çalan ritmik pop melodisinden ve bu birlikteliğin on yıl önce yaratmış olduğu ironiden yoksundur; ancak ironiden hoşlanmayanlar ve bunalımın kenarlarında gezenler Divine Comedy’ nin ağır ve üzücü yorumunu pek de beğenmişlerdir. Burada olmasaydı keşke diyebileceğim grup Therapy?’ dir maalesef. Andy Cairns’ in The Smiths’ i benim kadar sevdiğini düşünmeme neden olmuştur onların Smiths yorumlamaları. Bir yıl sonra Ankara’ daki Therapy? Konserinde A.Cairns’ in üzerinde “Last Of the English Roses” yazan, bugün artık çoktan emekliye ayrılmış tişörtüme yaptığı saygısızlık oldukça canımı sıkmıştı. Benimle özdeşleşmiş olan tişörtümü sahneden geri alabilmek için verdiğim çaba da cabası.

Beğeneceğinizi umuyor, dinlemeyenlerin hatanın neresinden dönsek kardır diyerek orijinal “Queen is Dead” i edinmelerini şiddetle tavsiye ediyorum.

http://www.fileden.com/files/2008/7/26/2020108/The%20Smiths%20Is%20Dead%20-%20Tribute%20to%20The%20Smiths.rar

.

Öpücük

Harita

! i ! i ! i ! i ! i ! i ! i !

*

Labels